Poly- en perfluoralkylstoffen, afgekort PFAS, is een verzamelnaam voor een grote groep van om en bij de 6000 organische verbindingen. PFAS zijn chemische stoffen die van nature niet in het milieu voorkomen maar die door de mens zijn gemaakt. Ze hebben zowel water-, vuil- als vetafstotende eigenschappen. Omwille van deze eigenschappen worden perfluorverbindingen in vele industriële toepassingen en consumentenproducten gebruikt zoals, brandblusschuim, anti-aanbaklagen in kookgerei, waterafstotend textiel, behandeld papier en sommige cosmetica en huishoudproducten. Ze zijn echter niet of nauwelijks biologisch afbreekbaar.

Ze komen in het lichaam terecht via voeding en het inslikken van stof, en in mindere mate door ze in te ademen of via de huid. Doordat ze maar traag afbreken, kunnen ze zich bij herhaaldelijke inname opstapelen in het lichaam.

Van sommige PFAS (zoals PFOS en PFOA) is bekend dat ze schadelijke effecten kunnen hebben op de gezondheid van mensen. Bij blootstelling aan PFAS treden er geen acute gezondheidseffecten op. Maar het zijn stoffen die we niet kwijt geraken uit het lichaam en die zich dus opstapelen. Langdurige en herhaalde blootstelling kan zo leiden tot oplopende hoeveelheden PFAS in de mens en dat kan op lange termijn tot gezondheidseffecten leiden. Daarom is het aangewezen om blootstelling te vermijden waar het kan.

Volgens de huidige stand van het onderzoek zijn de voornaamste mogelijke schadelijke effecten:

• Vermindering van het immuunsysteem en dat is bij kinderen het meest gevoelig. Dit is volgens de laatste studies het meest gevoelige gezondheidseffect. Dit wil niet direct zeggen dat ze sneller en vaker ziek worden. 
• Kleine vermindering van het geboortegewicht
• Verhoogde cholesterolgehalten
• Verstoring van de leverwerking
• Verstoring van de hormonenbalans